Kalmadı Şiiri - Ozan Ozsoylu

Yokluğun kahır varlığın vurgun
Tanımaz yüreğim sensiz sabahı
Sözlerin bir elem şiirler yorgun
Kalmadı dinimde gönül imanı

Tüm sokaklara ismin koymuşlar
Gözlerini anlatan şiir yazmışlar
Bu garip aşkımı çıkıp asmışlar
Kalmadı dinimde gönül imanı

Geceleri ufukta yüzün dururken
Sensiz yüreğim aşkla yanarken
Kimileri için ise bu karar erken
Kalmadı dinimde gönül imanı

Açtım ellerimi suskun semaya
Başladım değişik binbir duaya
Bir sesde dediki dalma ruyaya
Kalmadı dinimde gönül imanı

Oturdum ilk önce sigara yaktım
Gönlümce diyardan diyara aktım
Bu dünya namına sınıfta kaldım
Kalmadı dinimde gönül imanı

Melekler bile hiç kızmadı bana
İsyanım kimseye sadece sana
Cehennem ateşinde yana yana
Kalmadı dinimde gönül imanı

Bu karanlık şehrin heryanı bomboş
Sözlerin yüreğimde öylece mayhoş
Benim kefenimde yıkanmış sarhoş
Kalmadı dinimde gönül imanı

Garibim ızdırap hep bana kurulur
Yalnızlık benim kimliğime yorulur
Elbet mezarımda bedenime sorulur
Kalmadı dinimde gönül imanı

Sözlerim sanadır kendime değil
Günahlar diz boyu sevaplar sefil
Şeytan ömrüme gönüllü kefil
Kalmadı dinimde gönül imanı

Söyledim yokluğun sadece kahır
Demek ki yüreğin aşkıma sagır
İstersen ömrüme isyanla bağır
Kalmadı dinimde gönül imanı

Söyledim varlığın öylece vurgun
Bittimi gönlünde benimle sorgun
Neyleyim azrail bu bahar yorgun
Kalmadı dinimde gönül imanı...