Kalmadı Şiiri - Feyzullah Seçkin

Kurtlara kalınca tüm ülfetimiz;
Başa üşüşmeyen çakal kalmadı!
Sürüye sedadır her külfetimiz;
Çobana çalacak kaval kalmadı!

Fakir fukaranın büktü belini;
Çıkartmaz olanlar cepten elini.
Düşse de takkesi gizler kelini;
Arsıza soracak sual kalmadı!

Belli oldu şimdi asıl gayesi,
Haksızı kayırır yüce sayesi!
Tilkiye verildi aslan payesi,
Bize anlatacak masal kalmadı!

Haramla mekruhla yiyen yemini;
Din iman diyerek sürer demini.
Ayağı havada eder yemini;
Boynuna alacak vebal kalmadı!

Bal şerbet içerken ağılı tastan;
Kimin umurunda ölürse hastan?
Lafa bakılırsa güllük gülistan;
Daha okunacak maval kalmadı!

Bir beze sarıldı kadın hakları,
Karalar içinde bütün akları!
Gün gibi ortada tüm pasakları,
Buna inanacak aval kalmadı!

Borçlar yüklense de yeni doğana,
Şimdi rağbet yalan ile dolana!
Halkı çevirdiler soyup soğana;
Haram dolduracak çuval kalmadı!

Türbanlı istenir yüksek öğretim,
Mevla'ya emanet dul ile yetim.
Gaflet uykusunda 'Aziz Milletim! '
Sanki görülecek zeval kalmadı!

Erki teslim ettik kötü emele,
Çağdaşlık adına gittik evvele.
Rezil rüsva olduk yedi düvele;
Önderlik edecek kemal kalmadı!

Feyzi'yim kaygımız işin sonundan;
Öğüt alındıkça para fonundan!
Yoksulluk çıkardı insan donundan;
Yüzyüze bakacak cemal kalmadı!

(Ozan Feyzi)