Kalmadı Şiiri - Mehmet Emci

KALMADI

Gel dünyaya minnet eyleme sen gönül
Herkes geldi gitti bir bir kimse kalmadı
Muhannete muhtaç etme kendini gönül
Geri dön bak gelip geçen kimse kanmadı

Zamanla sultanlarda geldi geçti bu handan
Kimi malına yandı kimi geçti tatlı canından
Taptılar dünyaya saptılar doğru yolundan
Koca Sultan Süleyman’a bile kalmadı

Gördün mü bu dünyada eğlenip kalanı
Otur da bekle bir gün gelir sende sıranı
Düşürme dilinden yüce kitabımız kuran’ı
Muhammed Mustafa canlar canına kalmadı

İşte bu aldanıp da hepimizin daldığın rüya
Yer ile gök kubbe arasıdır kandığın dünya
Kaçarken denizi ikiye bölen Hz Musa’ya
Mısıra sultan olan Hz Yusuf’a kalmadı

Kimisi yaşlı kimisi çocuk kimisi genç gitti
Hepsi de bu dünyada alıp verdiği nefesti
Alabora oldu vadesi yetene bir fırtına esti
Uçup gitti bir kuru nefesi bile kalmadı

Bir gün vade yetince can bedenden ayrılır
Ölünce yakınların cansız bedenine sarılır
Musalla taşında cenaze namazın kılınır
Hakkımı helal ettim ben kimsede kalmadı

Mehmet EMCİ