Ben suya atılmış bir taş parçasıyım
Yavaşça en dibe doğru iniyorum.
O kızgın çağlayanın, ta kendisiyim
Önüme çıkanı sürüp gidiyorum.
Mevsim geçişi solan o yalnız çiçek,
Gün gün göçüyor o sarı yaprakların.
Ey aşkın temsilcisi, o aziz ağaç,
Bir bir dökülüyor kuru kanatların!
O ciyaklayan kuşlardan ses kalmadı
Çiçekler arılara umut olmadı.
Terk edildi, yerinde kimse durmadı
Can derdine, ardına kimse bakmadı...
Artık yeşerecek bir umut kalmadı
Hasretini sürecek hava kalmadı
Ölümü beklemek için yer bile yok,
Ne üst, ne de alt; toprak bile kalmadı!
Kayıt Tarihi : 29.8.2019 14:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!