Kalmadı... Şiiri - Ulvi Mehmet

Günümüz ahvalin sorarsan Atam
Ne karar ne duruş azim kalmadı
Yalanlar katmadan nasıl anlatam
Uygarlık ıradı hızım kalmadı…

Hısım ahbap dedi yandaş kayırdı
Irk dedi din dedi böldü ayırdı
Kindar kılıcını kından sıyırdı
Laiklik yok oldu hazım kalmadı…

Sensiz olan yoldan geçmez sapardık
Geçmişle bağları kökten kopardık
Milli günler derdik bayram yapardık
Davul zurna sustu sazım kalmadı…

‘Her Türk asker doğar’demiştin bize
Parayla teskere verildi vize
Askersiz düşmanlar gelmiyor dize
Er gibi savaşan kızım kalmadı…

Ekmeyi dikmeyi defterden sildi
Toprak verdi herkes kendinden bildi
Etimiz sütümüz dışardan geldi
Tarlada harmanda izim kalmadı…

Aklı başta olan dağları aşar
Emeksiz yemeye aklımız şaşar
Köylü şehre indi orada yaşar
Pancar tütün bitti üzüm kalmadı…

Binlerce öğüt ver bin kere coştur
Fabrika kalmadı işçiler boştur
Bir yama bin ayıp örterse hoştur
Ne kumaş ne basma bezim kalmadı…

Her karış toprağı kana bularım
Ormanım kesilmiş saltık sularım
Düşmanın elinde kalmış yularım
Dağım ovam gitti düzüm kalmadı…

Ne mutlu demiştin Türk’üm diyene
Tek yumruk olup ta ulaş gayene
Ayrılık gayrılık neymiş niye ne?
Bölük börçük oldum özüm kalmadı…

Senden sonra kader gülmedi bize
Kederden boğuldum inmedi dize
Her türlü derdimi diyeyim size
Bahar kışa döndü güzüm kalmadı…

Bilgini alimi uyur yatakta
Kahpeler zorbalar her gün atakta
Güvendiğin gençlik gördüm batakta
Kabrine gelmeye yüzüm kalmadı…

Çökünce insanın içine şerlik
Nifak olan yerde olmuyor dirlik
Ne dinde ne dilde kalmadı birlik
Süreçler geçirdik çözüm kalmadı…

Gücü elde tutan kini kusuyor
Medya aydın yazar korkmuş susuyor
Susma Mehmet söyle kalem pusuyor
Bu hale koyana sözüm kalmadı…