Kalmadı Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Bir iz bulamazsın kalbimde senden
Küllendin içimde közün kalmadı.
Eser yok o hicran yüklü desenden
Bende gam kasavet hüzün kalmadı.

Ciğer kül olmuştu gözyaşım buhar
İçimi insafsız yakmıştı bu har
Çoktan cemre düştü mevsimim bahar
İklimler değişti güzün kalmadı

Nihayet son buldu döktüğüm gazel
Derde deva oldu bir esmer güzel
Daha bir sevecen daha bir özel
Dindi ıstırabım sızın kalmadı.

Artık gözlerimin şişliği indi
Bulutlar dağıldı yağmurum dindi
Uykularım yeni düşler edindi
O eski şiddetin, hızın kalmadı.

Keyfim saraylarda sultanlara denk
Son buldu sonunda sinemdeki cenk
Bakışın nasıldı, gözlerin ne renk?
Hafızamda siman, yüzün kalmadı.

Senli yanlarından kırptım gönlümü
Yerlerden yerlere çarptım gönlümü
Aşkından arıttım çırptım gönlümü
Zerre kadar bile tozun kalmadı.

Vuslatın yok iken hasretin çoksa
Kirpiğin bağrımda zehirli oksa
Ne çıkar mücevher gözlerin yoksa
Bana kullanacak kozun kalmadı.

Dönüşünden artık umut kesildi
Takvimden her gün bir yaprak eksildi
Rüzgârlar dağıttı yağmurlar sildi
Bu şehirde senin izin kalmadı

Sen de bir rüyayı görüp izledin
İnkâr etme sevdin ama gizledin
Ne yapsan olmadı sen de özledin
Senin de hiç tadın tuzun kalmadı.
Senin de hiç tadın tuzun kalmadı.

Hasan Hüseyin YILMAZ