Kalmadı Şiiri - Mustafa Zincirkiran

Köyümüzde bir kız sevdim
Köyüme dönecek yüzüm kalmadı.
Ona bakar iken korukken yedim
Bizim asmalarda üzüm kalmadı.

Ummazlardı eş dost benden o yaşda
Aşk kâlpdeyken kalırm’akıl başta.
İlk sevdim, çok sevdim hem ilk bakışta
Başka güzellerde gözüm kalmadı.

Ne güzel de ismi vardı sır bende
Güzelliği tamamlar benler tende.
Güzeller güzeli nazlı yar bende
Başka yar sevecek özüm kalmadı.

Anlatırdım usanmadan dinlerdi
Sadık bir dost idi hali’manlardı.
Unutamam o ne güzel günlerdi
Anlattım hepsini sözüm kalmadı.

Baktım evlerine var yok demedim
Bakar iken doydum yemek yemedim.
Bu halimi daha büyüklere demedim
Daha dayanacak dizim kalmadı.

Günler geçti herkes yuvayı kurdu
Ellere göreyse murada erdi.
Başkasına asla varamam derdi
Baharım kış oldu yazım kalmadı.

Görmüş olsam bacı derim bacımdır
Görmeyeyim dayanamam acımdır.
Unutamam o yine baş tacımdır
Çok süründüm ama tozum kalmadı.

Gönlümün gözü kör başka yar görmez
Ne kadar dil döksem hesaba gelmez
İmkansız bir daha o, genç kız olmaz
Dertlenme boşuna çözüm kalmadı.

Ahhh ederim beni duyan olur mu,
Şu halim o yâre ayân olur mu,
Behlül öldü dense yuyan olur mu,
Kül oldum aşkından közüm kalmadı.