Kalmadı Şiiri - Abdulkadir Karaman

En yakınımdın, en uzağım oldun,
kimim kimsem kalmadı.
Tek sığınağımdın, her tuzağım oldun;
Gözlerimde dinmeyen
sağanağım oldun.
Ağladıkça...
mendilime yüzün damladı.

Anlayamadım niçin,
gittin dönmemek üzere,
apansız bir vakitte?
O günden beridir
kapalı durur kapım,
hiç kimseler çalmadı.
Sabret dedim kendime,
metânet göster dedim;
ne yaptıysam olmadı.

Sensizliği hazmetmem
mümkün değil inana ki;
gözüme koydum taştı
gönlüme koydum almadı.
Analdım artık
geçte olsa,
bıraktığın çiçekler
boşu boşuna solmadı.

Bilmiyorum kalır mıydı
olanlar dursa?
Süpürdü zaman neyim varsa;
içim boş şimdi…ellerim boş...
düştüğümden beri bu aşka
hiçbir şeyim, hiçbir kimsem kalmadı;
yine senden başka.

www.kadirkaraman.com