Kalmadı Şiiri - Ali İhsan Karataş

Kalmadı ki burada gülün hevesi,
Toprağını istemez,suyu istemez.
Öyle acıyla doldu,gönül kafesi,
Dermanıda çaresiz,derdi silemez.

Ezemez bu cihan! Diye bağırdı,
Kükredi dağlara,cevapsız kaldı.
Teselli bitince derdi çağırdı.
Bu acı farklıydı,daha ağırdı.

Sitemi yarine gidiyor,hoşa.
Dinlemez,ne fayda söylese boşa.
Aklını kaptırmış,ipsiz sarhoşa,
Gidiyor ne fayda gönlün dinlemez...

Parçalar,kendine vurulsa fiske,
Bülbülü ellerden çekip duruken.
Düşünüp,dağlara sevmesem keşke,
Diyorum,vazgeçmek çıkmaz olurken.

Karalar,bağıma çığ gibi çöktü,
Damlası gözümde,sahra dibinde.
Kopardı dalımı,topraktan söktü,
Süründüm,yolculuk sondu ininde.

Atılmaz bilirdim,attılar gitti.
Kelamım boğazda tıkandı,bitti.
Farkında değildi ama anladı,
Bu deli içinde kayboldu,yitti...