Kalmadı Şiiri - Keziban Karataş

Sen varımı, yoğumu, canımı aldın,
Bir nefes alacak halim kalmadı.
Sen bende var olan beni tükettin,
Yeniden başlayacak gücüm kalmadı.
Sen şimdimi, sonramı, anımı aldın,
Bana yaşayacak mühlet kalmadı.
Sen ahımı, feryadımı, figanımı aldın,
İçimi dökecek sözüm kalmadı.
Sen günümü, ayımı,yılları aldın,
Bende tek,tek geçecek zaman kalmadı.
Sen beyazı, sarıyı, maviyi aldın,
Bendeki bütün renkler bir, bir siyaha çaldı.
Sen acımı, yasımı, kahırlarımı aldın,
Bende yaşayacak matem kalmadı.
Sen yazımı, kışımı, baharlarımı çaldın,
Bende yaşayacak mevsim kalmadı.
Sen elimi, kolumu, dalımı kırdın,
Ayağa kalkacak gücüm kalmadı.
Sen hecemi, sözümü, cümlemi aldın,
Bende konuşacak dilim kalmadı.
Sen adımı, ismimi, cismimi aldın,
Bedende yaşayacak ruhum kalmadı.
Sen beni herşeyimle bende bitirdin,
İnsanca yaşayacak halim kalmadı.
Sen dilimi, dinimi, inançlarımı aldın,
Allaha yakaracak yüzüm kalmadı.
Kirlettin tertemiz duygularımı,
Saflığa dönecek biçim kalmadı.