Kalmadı... Şiiri - Umut Gül

Açlığım sana susuzluğumda
Kerbela’ ya döndü ömrüm yolunda
Sabır taşı çatladı en sonunda
Kahrını çekecek gücüm kalmadı

Yanında hükmü olmaz yanardağın
Ateşine düşüp yanan bağrımın
Hiç değeri yoksa gözünde sevdamın
Sana söyleyecek sözüm kalmadı

Gideceksen söküp yüreğinden anıları
Bırakacaksan ellerime sancıları
Yok sayacaksan tüm yaşananları
Sana dur diyecek yüzüm kalmadı

Bende dolaşırken sevda bulutları
Sen toprağa gömdünse umutları
Bu kadar dersen masal yolculukları
Sana sunacağım çözüm kalmadı

Boğazıma düğümledin her sözümü
Yaklaştı ömrümün bağbozumu
İçimde küle döndürdün közümü
Yüreğini yakacak közüm kalmadı

Neyleyim mülkü dünya malını
Belkıs’ın tacını, Süleyman’ın tahtını
Ben isterim gönlünün sarayını
Başka bir şeyde gözüm kalmadı

Neyleyim dünyanın tapusunu
Açsalar bana cennetin kapısını
Verseler de hurilerin hepisini
İsterim diyecek halim kalmadı

Sensin bu gönlümün sultanı
Yokluğun getirir karı, boranı
Dört mevsim yaşarım hazanı
Sensiz baharım yazım kalmadı

Elimde soldu bak güllerim
Hasretinle titrer gönül telim
Gözüne değmişti ela gözlerim
Korkarım gözlerinde izim kalmadı

Ben kara sevdalı, sen gönülsüz
Yaşar mı bilinmez Umut gülsüz
Güfteler boynu bükük beste öksüz
Tezeneyi vuracak sazım kalmadı

Yazdığım son şiir kaldı adsız
Adım umuttu oldu bahtsız
Ekmeğim yavan, suyum tatsız
Sensiz çorbamda tuzum kalmadı

Ne yaptım ne ettimse anlatamadım
Halimi sana arz edemedim
Unutmak istedim unutamadım
Sitem bile edecek dilim kalmadı

Yıllardır hep gel dedim sana
İnat ettin, yar olmadın bana
Sen doy sevdiğim yalan dünyana
Artık gelmene lüzum kalmadı