Kalma Mizacıma Artık Değmez Gülüşün

Yakın düş berrağım, uzağa kalmak zahmettir
kopacak bir ip gibi olmaktan, uzaklardan cayalım.
Kalalım senle biz, akdi bir küle dönmüş
ateşlere varıp da yanan, iki canı bir nefeste olalım.
Bırak! Bu ayaz dışarıda biz sizlere üşüsün.
Kış eğlemek yüreği aşksızlara değsin, bırak!
Mahcup olmak ateşin işi değil ki, rüzgâr utansın
yanıma hışımla dalan bir hayal isen, beni de bırak.
Kopacak kıyameti söyletme dile, derme hicrimi,
sürme yüzüme sonsuzluğa giren öyle bir karanlık!
Ari bir neslin tohumu duruyor yeterde sana,
sen bir kış gibi uzanıp söndürdün yüreğimin fecrini.
Gel şu mezarlara bir bak. Önce göze, sonra yüze!
Tahkimlere sızan bu iki yüzlülük, şu riyayı bırak!
Ya sevgide bir gül, ya aşkta cehennem olsun yatak.
Gel ki kendin gibi biz bütün utançları kıralım.
Nice cevri var yüreğin insan denen hayvanda
ahva mı cürüm etmiş o kullar utansın!
O değil de en çok sende ben, bende biz olmakmış
buz etmiş yüreğin bir intikam peşinde.
Kalma mizacıma artık değmez gülüşün
Fecrimde sönen bir yüz, içimde bir acı
Mahvıma verdiğin bütün sözlere giden
Mabedimin o güzel, o pespaye kadını.