Kalma Git! Şiiri - Eylül Gökdemir

Bu şehrin caddelerine hüzün yağıyordu yine
Deli bir rüzgar yalayıp geçiyordu kaldırımları
Ve
Darmadağın kalıyordu düşlerim
Seni gösteriyordu yine takvimler
Yolunu şaşırmış gariplere benziyordu halim
Oysa
Kaç kez yırtmıştım kefeni...

Geçtiğim bahçelerde güller yoktu artık
Zaman kollarında durmuştu geçmişin
Dağlar devriliyordu
Kayıp gecelerimin yalnızlığına
Bir postacının peşine takılıp
Adrese ulaşamayan mektupların arasında buluyordum
Ömrümü...

Soluksuz kalıyordum bir pencerenin pervazında
Yüzümün aksi düşünce karanlık bir cama
Ben kimim diyordum
Bilmiyordum
İki yana düşmüş kollarımdan sarkıyordu
Bezginliğimin insafsız dillenişi
Kendimden korkuyordum...

Bir dilek tut
İçinde sen
İçinde ben
İçinde biz olan demiştim
Dinlemedin
Bir bütün olamadık senle
Hep yarımlarda buldum kendimi
Sevmedim bu halini
Kalma git!

İnce bir veda havası yükseliyordu gülüşlerimde
Ve
Kırılma noktası dedikleri bir yerde
Gözlerimde parlıyordu ışıltısı
Deliliğin
Çek vur diyordu bir ses
Çek vur!
Kopsun inceldiği yerden...

Eylül GÖKDEMİR...28 NİSAN 2009