Kalkma o sandalyeden,
Biraz daha otur doktor.
Bir fincan daha ortak ol yaşadıklarıma
Ki acılarım yeni demleniyor
Ruhum ocakta.
Bekle biraz daha.
Ne diyordum?
Kayboluşumdan bahsediyordum en son.
Beni unuttuklarında yirmi bir yaşındaydım.
Kendimi bulduğumda ise yirmi üç.
Tam iki yıl doktor,
Tam iki yıl ben yoktum.
Her yere baktım,
Herkese sordum.
Kimsenin kimseden haberi yoktu
En acıklısı
Kendimin kendimden…
Bir Pazar sabahı çıkageldim.
Yorgun argın.
Tanıyamadım önce kendimi doktor.
Ne zordur bilir misin
İnsanın tanıyamaması kendini?
Sonra alıştım kendime.
Dost bile oldum kendimle
Aramızdaki kadına rağmen.
Şimdi,
Günaydın diyorum her sabah
Önce kendime.
Sonra doktorculuk oynuyoruz birkaç saat.
Bir o doktor oluyor
Bir ben hasta.
O bana anlatıyor, ben ona.
Sıkıldın mı doktor?
Biraz daha otur, lütfen…
Kayıt Tarihi : 12.3.2010 11:30:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!