Kalkışma Şiiri - Selma Ateşin

Tarih iz sürüyor ses boyu,
yokoluşlar tırpanlıyor bedeni,
ölüm dizgesi mi doğa?
Her kalkışma,sis perdesi.

Gök iniltili soluklarda,
sarıyor bir bedeni kusursuzca,
bir gelin öfke kuşanıyor,
kendinde infilak eden bomba!

Öyle kayıtsız zamanlar bırakma ardından,
öylesine okunmasın kutsal sabahlar,
en nazlı şafak senin eserin,
hırpalanmışsa da binbir yerinden.

Kaktüs bakışlı korku tünemiş geceye,
nereden kaldırsan gözleri,ağır basıyor,
ölüm bir adımlık yoldur heceye,
bilinmez kuşaklar boyu sarmaşıyor.

Bu denli ağır solumasındı dize,
imgeler kan kusuyor,zehir saçıyor,
deli sularda salınıyor; her hece,
doğurulmamış çocuklar acı kokuyor.

Tikel sağduyular eşliğinde salınan düşün,
sonsuz varsanılar sana özgedir,
elim sonuçlar; sebepsiz yere,
bir sanrıdır düşlemlerin durağı.

Silindi ateşin harı gözümde,
özgücümdür sade elin, edimsiz,
bir sanrıda yokolurum belki de,
betimsiz bir gece düşer elime.

Zeybek durakalır,öfkem savrulur,
son heceler bile büyür sessizce,
kapıdan kapıya bir ses duyulur,
ben yiterim sesim kalır geceye.

Ses boyu iz sürüyor tarih aklınca,
varoluşlar tırpanlıyor ölü dokuyu,
bir sevda dizgesi ki; doğada çokça,
her kalkışma aralıyor bir sis perdesi...