Kalkıp gitmenin vaktidir, gidip dönmemen ...

Masa lambasının altında, bilgisayarın ve işinin başında,
beklentilerinin sonunu beklemeden,
sanki uzaklarda ikinci bir hayatın varmış gibi,
gerçekliğe ve huzura seni bekliyormuş gibi,
ama gidemediğin,
ama hep bir sessizliğin taş koyduğu,
bardağın boş yarısı ve sonrasının meçhulluğu.

İnanıyorum ve hatta biliyorum,
bu yaşamın satır aralarında, kimseni görmediği bir yaşam daha var,
sus pus olmuş, yüzünde ulvi bir tebessüm ve düşüncelilik haliyle dolaşan,
biliyorum hiç de uzak değil o rüzgarın sesine gelen martılar,
ve onlarla konuşan sus pus olmuş insanların sohbetleri.

Şimdi masadan kalkıp,
uzaklara gitmenin vakti,
uzaklara yarım yamalak gitmenin vakti,
gidip dönmemenin,
bu sessizlik, bu yarımlık, başka bir şey değil.