Kalkan Şiiri - Sibel Kaya 2

Yalnız kaldım işte!
Tüm gün özlediğim
Sığınağıma kavuştum.
Şimdi bol bol susabilirim...
Kimse sorgulamaz sesizliğimi,
Var olmam için kelimeler gerekmez.

Kelimeler var edince insanı
Bir şeylerin ifadesi olmuyor artık.
Silah oluyorlar birden...
Saldıran ya da koruyan
Mızraklara, kalkanlara dönüşüyorlar.

Herkes pür dikkat
Dudağımızdan çıkacakları beklerken
Hiçbir sözcük masum kalamaz çünkü.
Kirlenir okşanmak isteyen ruhlar tarafından.

O dikenli telleri aşmak için gözlerdeki,
Parlatıp onaylanır hale getirmelisin
Sözcüklerini.
Onlara masumiyetini
Ancak yalnızken geri verebilirsin.
Konuşacak kimse yokken
Bir kalkan olmalarına gerek kalmaz çünkü...
Senden sıyırırlar kendilerini,
Gerçek anlamlarına kavuşurlar.