Kalk ve git Şiiri - Hüseyin Taha

Bir veda sözü düştü, kor gibi özüme,
Özüm de bendini yıktı hüzün, coştum.
Oysa özün de çok iyi birisiydim ben,
Gönlümün özü, söze düştü, düştüm.

Gücenme!..
Bir cümle olsaydın eğer, nokta koyup bitirecektim,
Yada bir bardak zehir, deli cesareti gösterip, bir dikiş te içecektim,
Ama değilsin.
Keşke demek neyi halleder ki!
Onca günahım varken ağlayıp af dilemem gereken,
Onlarca sorumluluk yüklemişken dünya omuzlarıma,
Bütün aldığım nefesleri istila ettin,
Ve ben de beni bitirip, seni bırakıp gittin.

Şimdi bu kadar çok senle, nasıl yaşayacağım ben,
O kadar çok parçalara ayrılmış ki kırıklarım,
Nasıl başaracağım toplayıp onarmayı.
Şimdi zamansız ve hesapsızca hangi yola vursam bedenimi,
Acep hangi şehirde bulurum kendimi,
Yer yüzüne sığamamak nedir bilirmisin,
Yerin altına gitmeye yüzüm yok, yüzüm günah dolu,
Hic olmazsa secdelerim de akan göz yaşlarım dan çıksan diyorum,
Başka kapım kalmadı çalacak,
Anlıyormusun!..

Git diyorum artık, git!
Bu kalpten, bu ruhtan, bu bedenden,
Dayanılmaz bir hal aldı içimdeki bu acı,
Sevda da müebbete mahkum yüreğim,
Affı kavuşmak değilse, as kurtar,
Yokluğun, taş duvarlar, ışıksız odalar,
Her şeyin rengi gri artık, gündüz, gece.
Binip binip otobüslere, ben gidiyorum işte,
Gidiyorum gitmesine de, bulamıyorum,
Sensiz olan bir yer, sensiz olan bir nefes.
Duyuyormusun!..

Hüseyin Taha
(Kalk Ve Git)