Kalk toprağından ey yar! Şiiri - Sema Erman

Gecenin karasını gözlerime sürmeleyen yar..
Şimdi hangi gecenin sükunetine saklandın.
Hangi güneşi koyup heybene,
Gecelere agıt yaktın...

Ki ben...
Ardından mecalsizce düşerken dizlerimin üstüne,
İlk ve son bakışımı bile mühürleyemedim gözlerine...
Bir öfkeyle bakış attım senden kalma gökyüzüne.
Aslında belkide
Aşkı resmetmek istemiştim sadece...
En nadide çiçeklerle süsleyip
En ihtişamlı yıldızları takacaktım gökyüzüne.
En ahenkli renkler dans edecekti,
Gökkuşagının sarmaladıgı çizgide..
Kan kırmızı güller can katacaktı resmime.
Kanayan yaralarım düşerken çizgilerime,
Nerden bilebilirdim ki bu kadar acıyacağımı,bir resmin sinesinde...
Yaralarım mı kanıyordu bu resimde,
Yoksa hala kanadığı için mi,
Bu kadar acı düşüyordu gökyüzüne..
Bir soru sordum seyre dalmışken gökyüzünü kendime.
Aşk mı dile geliyordu bu resimde,
Yoksa ben aşık mı oluyordum,
Kendi ellerimle çizdigim bu hayale...
Ve ben sükuta büründüm çığlıklar içinde...
Kalk topragından ey yar...
Hadi bana sen söyle..
Şimdi hangi toprak yetecek bu gökyüzünü örtmeye....