Kalk, Guymak Yap da Yiyelim

Karadeniz’in hırçın ve bahtsız kızı
çocuk yaşta iki çocuk üstüne ikinci eş
sorgusuz sualsiz, sevgili sevgisiz
imam kızı da müftü torunu da olsan
lahanayı vitamin, ağaç dallarını bilek yap
çevrende vurgun ve kan, kan, kan
namlunun ağzındaki kardeşin
zor gecelerde pencereni tıklayan
babasız yeğenlerin çil yavrusu
dağlar beyin, denizler yürek
kaçış ve geçim arayışı
ve kömür kokusunun çektiği yerdesin
erkeğin yerin altında
yerin altında ciğer çürüyünceye dek
yerin üstünde inşaat ustası
çalış babam çalış
sen dağ eteğinde fundalıkta
yılanların, kurbağaların dostluğunda
çakal seslerinin eşliğinde
çılgın bir çabayla koşuyorsun
ilmik ilmik örüyorsun yaşam kilimini
toprakta bitecek bir kara sevda gibi
hırçın, öfkeli ve erkekçe bir mücadele
diploması yok bu işin
deneme yanılma, deneme yanılma
ve inat
meyve ve sebze
süt, yoğurt
ve hatta kulübeciklerde kiracılar
zamanla çoğaldı sayın
erkeğini kömür eritti
ömür bitti
dayanağın gitti
oğullar, kızlar
damatlar, torunlar çevrende fırıl fırıl
sen ortak kabul etmeyen güçsün
meyveni kopardığı için orak fırlattığın kişiye
odasında azarladığın belediye başkanına
emekli maaşını aldığın görevli bayana
kavga ettiğin komşulara
doyurduğun yetimlere
ilçenin kabadayısına
mahallenin imamlarına
herkese ve herkese
kabul ettirmişsin kendini
şimdi düğünler sensiz zevksiz
şimdi ölümler sensiz renksiz
seni hep ayakta gördük
fındıklık seni özlüyor
anılar sarılmak istiyor şimdi
işten bulunamayan zaman
yatağının çevresinde dönüyor
katı sanılan gönüller çözülüyor
nenelerin nenesi
bırakma kendini
üfle, dalga yarat
yelken olsun eteğin
git deniz aşırı
hain sandığın gözler çeşme oldu
kanıtladın yine
öfkeli yüreğin
yağmur yüklü bulut olduğunu
ıslanan yerde tohumun yeşerdiğini
hadi kalk
guymak yap da yiyelim
fındık vakti geldi
yüklen sepeti
biliyorum para değil derdin
sence insan çalışmak demek
Hayri edebiyat yapmay
yoluna bakay
özledik öfkeni
(16. 07. 2013)