Kalk Ayağa Ey Vatan Şiiri - Osman Öcal

Âleme nizam için titretirken cihanı
Elinde kalan maşa Türk’ün son imtihanı

Yüz yılları deviren vazgeçilmez bir bela
Doksan dokuz hainin yüzü buna müptela

Çöreklenip omuza hem sömürür hem vurur
‘Ekmek elden su gölden’ kudurdukça kudurur
Sürüklenir peşinden bozuk kanın ürünü
Kanıtlamak isterken nesebini türünü
Dansöz gibi kıvırır her dümensiz şarlatan
Nemalanır topyekûn cilalayıp parlatan
Beslerken imralıyı başını sokup kuma
Kayıtsız fitil olur yaptıkları lokuma

Yine kanla uyuyor kanla uyanan seher
Sanki hançer vurulmuş Anadolu bağrına
Pusulanan pusuya düşerken birer birer
Ne ocaklar sönüyor bir saltanat uğruna

Parçalanan uzuvlar toprak olur taş olur
Ruhu döner semaya gencecik bedenlerin
Kurt doğuran ananın gözündeki yaş olur
Nöbeti erer sona ardından gidenlerin

Dağlıcada dağlandı memleketin yüreği
Iğdır köz köz olmazdı yapılsaydı gereği

Al bayraklı tabutu uğurlarken yüz binler
Gizli plan yekvücut şeytana tapar hinler

Çözüm değil çözülme inilen dipsiz kuyu
Korunmadı mehmedim ‘İmralı iti’ kadar
Mermi sürülüp topa verilseydi can suyu
Olurdu her soysuza inler mezar dağlar dar

Sözde barış adına vampir diş törpülerken
Derin uyku boş rüya kuzgun başa dönerken
Eyvah vuruldum diye yas tutmak neyin nesi
Övünüp sevinmesin artık lağım faresi

Kalk ayağa ey vatan kalk ayağa er kişi
Terör denen kahpenin kırılsın azı dişi

Kula kul yılana baş Kandil bir kan düğümü
Ruhumda süren savaş emzirir kimliğimi

Yeter artık yeter be uyuyan dev uyansın
Ya kırılsın kılıcı ya Kandil’e dayansın