Kalıyoruz Şiiri - Semina Morez

Kalıyoruz, kuş olup uçmak isterken
Ağaç olup kök salıyoruz, bu verimsiz çorak topraklara
Gidemiyoruz yemyeşil cıvıldaşan mevsimlere
Yemişli ağaçlara
Ruhumuz gıdasız kalıyor, kuruyor
Çatlayıp kabuk döküyor yürek
Parça parça yok oluyor derken
Manidar bir hal ile gönül çoktan yol almış
Coşkun nehirlere, rengarenk diyarlara
Ilık rüzgarlara
Tüm çalımını satarak içinde sonsuz hayat barındıran semalarda
Kanat çırpıyor aralıksız yarınlara umutla

Ne yapayım kontrol kulesini uçaklarım havalanmadıkça
Kırılmışsa kanadım, yumurtadan çıksam uçsam yuvadan
Ne fayda, ne fayda ki açılmışsa gözüm
Görmüş isem gökyüzünü
Kanat çırpamadıktan sonra rengarenk mavilere
Beden ise ruhu hapis kılan, bu çıkmaza hapseden
Bendimi çiğner aşarım
Duramam artık ten duvarının ardında
Ruhum çoktan havalandı özgürlüğe