Kalıyorum Şiiri - Şaban Yalın

Kalıyorum ıssız bir bankta, sessiz ve duru.
Sanıyorum benmişim bu sevginin başrolü.
Sev istiyorum, suyun toprağa bağlılığı gibi.
Sev ki o an şehir dursun, gök dursun.

Zaman mı istersin şu ufak hayatta,
Onun insanlar ve kurallar kadar sahte sevgisi için?
Oysa ben beklerim, ayın güneşi, bugünün yarını beklediği gibi.
Ruhum kayboldu gözlerinin derinliğinde, belki de.
Bulursun beni bıraktığın yerde, sessiz ve yalnız halde.
Kalıyorum, yemin olsun gözlerinin derinliğinde.
Belki ışığımı fark edersin diye bir bakmışsın;
Hayat yeniden akıyor, çiçekler açıyor, sevgim büyüyor.
Ama yine de kalıyorum ben, Mecnun halde.