Kalıyor Şiiri - Cuma Ali Çetin

Ak şeyler karaya döndüğü zaman...
Geriye kan rengi allar kalıyor.
Yürekte merhamet söndüğü zaman...
Sirkeye dönüşen ballar kalıyor.

Merhametten eser yok insanlarda...
O yüzden acılar gelir art arda.
Sağlam diye tutsan kalınca darda...
Elinde tuttuğun dallar kalıyor.

Güneş neşe ile doğmuşmuş güya...
Uyandım son buldu bu güzel rüya.
Gül kurursa diken olur mu büya... ?
Dimağda sonu boş fallar kalıyor.

Tramp, Putin, Merkel, Makron ve esat,
Var mı yer kürede sizlerden fesat ?
Sayenizde dünya ahvali kesat...
Mirasınız berbat hallar kalıyor.

İlk başta dersin ki bu neyin nesi...
Dinleyip anlarsın mürtedin gesi.
Borazana benzer dünyevi sesi...
Ahret desen suskun lallar kalıyor.

Baca başlayınca biraz tütmeye...
Kafir koşar hemen kafa ütmeye.
Çoban def edilip sürü gütmeye...
Sırtlandan bin beter mallar kalıyor.

İnsan kurtulmalı şu şatafattan !
Uzak durmak lazım zehirli tattan !
Unutulmasın ki en yaman attan...
Çatlayıp gidince nallar kalıyor.

Devletler kinini döktü döküyor !
Yiğitse garibe çöktü çöküyor !
Tayfa son tahtayı söktü söküyor...
Denizde tarumar sallar kalıyor.

Cumali aklını nefse gem eden...
Ölmemeli zulme zulüm demeden.
Kuduz it son parça eti yemeden...
Geberdiği zaman yallar kalıyor.

Büya: güzel kokulu.
Dimağ: beyin, bilinç.
Mürted: Müslüman iken dinini terk eden.