Kalıntılar... Kalıntılar Şiiri - Ebru Baş

Yalın ayak dolaşan uyurgezer tutkuların
İnce cılız parmaklarla dolu ellerinde tuttukları
İnsanı insan yapan hissiyatlara karşı,
Gururu bir erdem sayan sevgili yüreklerimiz,
Yalan söylemekten çekinmez oldu,
Çürüyen merhametli düşlerimize karşı.

Rutubetli düşüncelerle
Ortalıkta dolaşan hastalıklı vücutlarımız,
Güneşin o bitmez tükenmez ilahi ışığından önce
Narin, ürkek ve pişmanlıklarla dolu tabiyatımızı
Sessizce sindirir oldu
Yaşama tutunan beynimizin her bir hücresine.

Lakin nihayetinde bu karamsarlık dolu anların
Ve ağırlığında bu hayat yolculuklarının,
Bu bitmez tükenmez çelişkilerle dolu patikanın
Aklımızda bir dinginliği olmalı ki giderek çoğalan
Ve giderek her birimizi birbirimize daha çok kavuşturan...

Dedi Ruh:
Aynı anda düştük senle ikimiz.
Kendimize gelebilmeyi düşledik bir müddet.
Umut ettik...
Ellerimi uzattım toprağın üstüne
Ve soluğun çarptı usulca yüzüme
Gücünü yitirmiş,
Tedirgin,
Titrek fırtınalar gibi
Sürgün...

Dedi Vücut:
Tekrar hissedebilmeyi umdum
Avuçlarımı birleştirebilmeyi senle.
Yeniden direnebilirdik biz,
Her bir parçamızı birleştirip birer birer.
Bilki kurtarabilirdin beni,
Gözü kapalı bu
Çürüyüşten...