Kalıntı Şiiri - İbrahim Yay

Gülmeyen bir bahtım var yüzüme...
Sonu olmayan bir duygunun içindeyim.
Gözümün önünden geçiyor sonsuzluğum.
Biliyorum ki daha da yaklaşıyorum ölüme.

Parlak ve güneşli günlerden bir kalıntı...
Gittikçe trajik bir yöne ilerliyor düşüncelerimde.
Engellemeyi bile isteyemiyorum kendimce.
Her şeyi anlıyorum geçmişim süzüldükçe önümde.

Zorlukların, karanlığın ve hatta kendi içimde kaldım...
Geçmez dediğim günleri sonradan hatırlar oldum.
Sevdim tekrar tekrar farklı herhangi bir sonuç için.
Sonu gelmedi mi, halâ yaşananları içime atıyorum?

En küçük sevgi bile duygulandırıyor beni yoksunluğundan...
Sağır eden sessizliğin içinde hitap edilmeyi bekliyorum.
Bahanesiyle açabileceğim güzel bir konu bile bulamıyorum,
Gerçek sandığım yüzler maskeleri kaplarken dışarıdan.

Devam edebileceğime değecek bir şey kalmadı artık...
Vazgeçmişim çoktan halihazırda kaybettiğim duygularımdan.
Bir düşünceyi bekliyorum hislerimi tekrar uyandırabilecek...,
Ya da farkında olmadığım bir hissi, düşüncelerimi silecek...