Kalino İle Konuşmalar l Şiiri - Serkan Atay

Ben çok güzel ölürüm Kalino;
sessiz
ses
...siz!

“Güzel ölmek nedir?” diye sorma,
Hiçbir şey sorma!
Bunu bil sadece.
Ölmek güzeldir, hele ki güzel ölmek daha da..

Kalino;
Ben güzel öldüğümde,
Ne aşk doğurabilir beni artık, ne de bir denizin sesi.
Ne bir annenin rahmi doğurabilir, sıkışır kalırım.
Ne de anaç kadınların küçük elleri doğurabilir..
Kuytu sokaklardaki soğuk evlerin sıcak kadınları da,
Kuytu kasıklardaki soğuk bacakların sıcak avluları da doğuramaz.
Ki doğmak istemem de yeniden...

Bak Kalino;
Ben güzel öldüğümde,
Ne aşk doğurabilir beni, ne de yağmurun sesi.
Ne tarlabaşında bir orospu, ne de tarlada eli nasırlı hatun..
Ne Meryem'in bacağı, ne de Maria’nın kasığı.
Doğu taşralarındaki toprak evlerin esved kadınları da,
Metropollerdeki koca evlerin kırmızı kadınları da doğuramaz,
Ki doğmak istemem de yeniden...

Ne de;
Ne de onun bendeki zamanları...

Yani,
Yani tanrı..
Yani o..
Ve onlu her şeyler de doğuramaz beni...

Belki de öyle sandığım!
Ya da sandığım bu açılmayan henüz,
Ya da nasıl anlarsan Kalino;
Nasıl anlarsalar, ya da anlarsa...

Kalino;
Bak ben çok güzel ölürüm,
Bensiz..
Sessiz..
Göremezler beni....

Kalino;
Gitmeden bana bir şarkı söyle ölürken,
İçinde yıllanmış bulgar şarabı olsun..
Her yılın, otuz beşinci haftasında hikayeler anlat.
Havadan nedenler, sudan heykeller..
Ateşten şaraplar, topraktan yağmurlar..
Otuz beş dakika beni hatırla, sonra sakla!

Gidiyorum.
Güzel ölüyorum...

Ben çok güzel ölürüm Kalino;
sessiz
ses
...siz!

Ben güzel ölürsem, beni tanrı bile doğuramaz.