Kalenita Şiiri - Serkan Aslan 2

Kalenita, kuzeyden gelen bir rüzgarmış
Düşünceler arasında siyah ve beyaz
Yaprakları yeşil taptaze bir fidanmış
Bir gülü koklamaktan duyulan haz
Hazdan duyulan haz dünyalar kadarmış

Upuzun virajlı yollarda yürüyorum
Saatler aynalara baktığı zaman
Acı içinde bir acı duyuyorum
Bir çiçekten bir çiçeğe konuyor zaman
Hatırda anılar, ağlıyor ve gülüyorum

Rüzgarın önüne örülen duvar
Mezarlar üstünde taş mermerden
Rüzgara direnen sapsarı saçların var
Kaşlar kemandır türküler söyleyen
Türküler içinde Elif, Suna birde sen var

Uzanıversem yıldızlı gecenin karanlığına
Aydınlık, bir kibrit kadar yakın ve derin
Güneşi kiraladım yüz bin yıllığına
Gezdiğin yollar rüzgar kadar serin
Kendimi gizledim düşünceler karanlığına

Nane ferahlığında denizin kokusu
Saçlarındır ağaca veda eden son yaprak
Anlayamadım nedir bu aşkın konusu
Saçlarla sevişiyorken ince bir tarak
Yaşadığın yerden geliyor güllerin kokusu

İnsanlara düşlerimden düşler satayım
Fotoğraflar bir anlık duraksama
Uzat bana gözlerinden kolye yapayım
Ellerinle sen bağlayınca boynuma
Sonra onu bir ömür boyu takayım

Hakikatler yıldızlar kadar uzak ve donuk
Dudakların daima hakikatleri söylesin
Gönülhanende geziyor yüzlerce çocuk
Parmaklarını benden başkası görmesin
Gözlerin parlıyor yüzün neden soluk

Alnımdan ter akıyor çıkmak için semaya
Bulutlar sıra sıra dizilmiş ağlıyor
Ben selam vermek için bakıyorum aya
Ay, sevgilinin parmak izlerini taşıyor
Ve ben ağlamak için bakıyorum Fezaya

Leylekler kanat çırpıyor Kafdağı'na
Yusuf Mısır'a sultanlığa gider
Desen olsaydım bir evliyanın sarığına
Sen uzaklardasın şimdi gönlümde keder
Kendimi gizledim güneşin karanlığına