Kalender Dostum... Şiiri - Döndü Dülger

Zamanla acıtmıyor canını yalnızlığın korkulukları.
Gitgide alışıyor insan kendine, bir başına yaşamaya.
Eskisi kadar sarsmıyor, yüreğin yanmıyor,
Bir tütüne, bir bardak çaya sarılıyor,
Her dumanda içine çekiyorsun hayallerini,
Yalnızlığınla karşılıklı dem sofrasında.
Her yudum çayda yalnızlığına içiyor,
Zaman zaman buğulunan gözlerini,
Tütün dumanına yüklüyor,
Küllükte biriken zmaritlere bakıp,
Vay be ne de abartmışsın diye kendinle konuşuyorsun.
Kalender dostunla baş başa yürüyorsun,
Seher vaktinin
Uzun uzadıya dalıp dalıp gidiyorsun.
Bu ne hâl diyenlere, cevapsız boş bir bakış,
İç geçirip yorulduğuma üzüldüğüme sayın
Kalabalık şatafatlarınızı edasıyla,
İç dünyan da mahzenine çekiliyorsun.
Konforuymuş insanın bir başınalık.
Deşmeden, sızıları hatırlatmadan,
Sahipleniyor bütün eksikliğinle, kaybolmuşluğunla
Seni gözünün gördüğüyle değil,
Özünü hisederek baş tacı ediyor.
Yalnızlığın kalender dostun.
Acılardan bir bağ kursan da,
Yarı yolda bırakmaz biliyorsun....
Döndü DLGR