Kalender Şiiri - Salih Erdem

Geçesin ki kendinden, bu dünyadan geçesin;
Boyuttan soyutlanıp, mânâsına geçesin…

Ne dilersen karşına, önce kendine dile;
Dile ki; düşmeyesin, utançta dilden dile…
Ferâset kılıcınla, kibrini dile dile;
Benliği eze eze… Anca ıslâh olursun…
Yunusça nefes alır, mısralarda solursun.

Boşa değil, nazımla, çiğnedin bu elleri;
Bilirsin ki, gül kokar; gül verenin elleri.
Bu düstûrla söz söyle, gücendirme elleri.
İnsan insana gerek; idrâk et, ne olursun!
Dünya ahret, tarlanda, ektiğini bulursun.

Zaten, hayat değil mi, başlı başına çile!
Dolam dolam tecrübe, ömrün zamana çile
Hecehâne içinde; çektiğin altın çile
Fark eder mi, sarrafı, bakır dese n’olursun!
Hikmetin mi sarsılır? Hepten mi kaybolursun!

Sanma işim serzeniş, kahir, kahır; hep sitem…
İstem o ki; gör beni, bakiyene hepsi tem…

Salih ERDEM / AYDIN