Kalemlerimizle Bir Meşale De Biz Yakalım ...

Bazen gökte susuzluğa hasret kalan toprağa bulut iken,
gün geldi yağmur olduk tomurcuklarını yeşertip sunsun diye evrene;
tadını, kokusunu ve de rengini..
Bazen yeryüzünün güzelliklerine ırmak olup akarken birden bire okyanus olduk bu evrene...
Bazen de özne ve nesne ikilemine son verip gün ışığı olmak istedik birbirimize; uykuda gördüğümüz rüyayı gerçek sanıp yabancılaşmayalım
ne içimize ne de dışımızı diye...
Ama nedense başaramadık bunu.Demek ki dünyanın en zor işiyle yüzleşmenin zamanı geldi de geçiyor bile..