Kalemle Kağıdın Münakaşası

Bir elimde sönmeye yüz tutmuş sigaram can çekişirken,
Diğer elimde bekliyor kalem, masada sırtüstü yatmış kağıtla buluşmak için.
Biraz gergin…
Biraz Kasım ayazı gibi ve biraz da mütereddit…
Duraksıyor tam bir şeyler dökülecekken dilinden,
Kalem, kalemken korkuyor vuslat masalı yazmaya da…
Kelam hiç susmuyor hasret, hasret diye inlerken!
Kalem üzgün, kalem perişan, kalem yerle yeksan!
Kelam katil, kelam gaddar…
“Yar Deyince” dilden düşen kaleme,
Aldırış etmeyecek kadar.
Kağıtlar yandı hasretinle, yanıp kül rengine boyandı!
Ateşin bile yandığı bu yangına, gönlüm nasıl dayandı?
Dilimin ucuna gelince sustuğum; hep senin adındı...
Kelama bakınca doldu gözleri kalemin,
Kelamlar... Yandı da yandı!
Kalemle kağıt büyük bir harpte, büyük savaşta!
Vuslat yazmak ister kalem, kağıt büyük telaşta!
Konuşacak olsa şu duvarlar, şu geceler, şu karanlıklar...
Dinlese sevdamı karanlıktan, söken şafaklar.