Kalemle Kağıdın İnce Savaşı

Başladım yine yazmaya,
Kalemi bir kılıç gibi koydum kâğıdın üstüne.
Dağa taşa haykırdım adını,
Bulduğum her boşluğa senin adını yazdım.
İsimsiz nesnelere, her canlıya,
Bilumum her şeye senin adınla seslendim.
Çok çeşit sevdalardan geçtim de bir sende tutuklu kaldım.
Günler, haftalar, aylar derken yıllar geçti,
Fakat kabuk bağlamadı bende açtığın yaralar henüz.
Kan kaybından ölebiliyormuş insan,
Sevdiğim bir şairden öğrenmiştim.
Hangi akla yazıyorum bu satırları bilmiyorum.
Ben yalnızca kendine ket vurmuş sade vatandaş,
Anlarım sevgiden de sevemem artık başkasını.
Zaten nasıl severim ki başka birini bunca olanaksız içinde.
En güzel ihtilalim;
Sesine mısralar, gözlerine destanlar feda olsun.
Bir gülkurusu yalnızlığıyla yaşlanıp giderim bu
dünyadan da
Sana kavuşmak arzusuyla yanıp tutuşur yüreğim,
Her saniyesinde yaşamın.
Sağa sola dönüp uyumak için bir boşluk arasam da nafile,
Gözümü her kapattığımda hayalin canlanıyor yanı
başımda.
Unutulmaya yüz tutmuş dünler,
Hiç yaşanmamış yarınlar…
İlahi bir his kendime getirdi beni,
Sanırım Tanrı uyarmıştı beni.
Bir babalık yapmıştı sonunda.
Gördüğüm hayallerin kaçı gerçek tanrım?
İçtiğim her sigaraya ahtım olsun,
Bir gün kuşatacağım sana gelen bütün yolları,
Talan edeceğim seni bir bir.
Durdum sonra bir süre,
Nasıl oluyor da varlığından güç aldığım insanın,
Hayatıma zerre katkısı olmaz diye zırvaladım.
O esnada sokak lambaları söndü kalbimin.
İki toprak daha attım kalbime,
Sensizliğin hayrına.
Güneş ufaktan yükselmeye başladı.
Ay, başıyla selam verdi yalnızlığıma.
İçimde tarifi olmayan sayısız duygu belirdi ansızın,
Tarifsiz ama tanıdık.
Elini ilk tuttuğumda hissettiğim,
Dudaklarını ilk öpüşümde hissettiğim heyecanla karışık.
Mesken edindiğim kadim yalnızlık,
Lütfen kendime iyi bak,
Çünkü ben beceremiyorum.