Kalemle Kadim Dostluk Şiiri - Döndü Dülger

KALEMLE KADİM DOSTLUK...
Kaleme sarılmanın huzurunu öğrenince,
Kendine kocaman bir dünya kuruyorsun satır aralarında.
Yaz yazabildiğince tutkunu oluyor,
İçinde biriktirdiğin her duyguya ses veriyor,
Tek tek kelimeleri ruha buluyorsun kaleminin ucuyla.
Kalemden aldığın meşk sarınca hislerini,
Kalemle yatıp kalemle kalktığın bir deryaya göç ediyorsun.
Belki bozuk bir alfabeyle,
Belki eksik cümlelerle,
Belki unutulmuş virgülü, noktası,ünlemiyle,
Şiirle, edebiyatla, bir iki satırlıkta olsa
Karalayarak tamamlıyorsun yarım kalmış yanını.
Kalabalığın tenhasının lüksünü yaşıyor,
Yazmanın gücünü kuşanıyorsun git gide.
Bazen arkadaşın, bazen sevdiğin,
Bazen özlediğin, en çokta yalnızlığın oluyor satır başları.
Ama ne farkeder mürekkebine bulanan bir kaç cümle,
Yeni bir ufuk çiziyor dünyana.
Yere göğe sığamadığın anlara şahitlik ediyor,
Dilin söyleyemediği yaşanmışlıkların,
Adını koyuyor sessiz sedasızca.
YAZMAK yüreğinin kalesi,
YAZMAK sığındığın terapi merkezin,
YAZMAK cümlelerinin öznesi oluyor.
Vel hasıl YAZMAKLA gizemli bir yolculuğun sırrına erenler,
Nihayetinde KALEMİN kadim dostluğuyla hayata rest çekiyor...