Kalemini Kırayım mı? Şiiri - Ensar Aktaş

Bak işte kalemin elimde
Parmaklarımın arasında terliyor
Moleküller ateş aldı beynimde
Yüreğim elektrik çarpmış gibi titriyor
Sol omuzumda günah meleği;
“Kır, anasını satayım,
Kır da biraz günah yazayım” diyor,
“O’da paramparça etmedi mi seni? ...”

Yüreğimde kin’im fokur fokur kaynıyor
Yanıyor sabrım, alev alıyor
Önümde bir büyük rakı, durmuyor şişede
Bendini aşıyor...
Aşıyor bu çaresizlik, beni aşıyor
Tahammül nehirleri bardaktan taşıyor
Sanki içimde kör bir cellat yaşıyor
“Vur kendini içkiye,
Vur da kurtul” diyor, “en dibe...”

“Olur! ” diyor içimdeki kara ses
“Neden olmasın?
Önce kalemi kır, O kurtulsun
Sonra kurtar kendini, ne olursun”
“Dur! ” diyor tuvaldaki nemli gözlerin
“Ben ettim sen etme! ” diyor,
“Ben senden değil kendimden geçtim
Bir de sen geçme! ” diyor...

Ah, bir bilsen şeytan ne diyor
Ağzı olan da konuşuyor işte,
Olmayan da...
Ok yaydan çıktı bir kere,
Çekildi fünyesi şu mel’un yaşantının
Ya sen gideceksin, ben ya da,
İki tane sen çok bu meftun dünyada...

Vuruyorum kendimi sürpüntü anılara,
Kalemini anason kokulu kağıtlara,
En sonunda...
Sevap meleği gülümsüyor sağ omuzumda
Odanın tavanına pastoral şiirler yazıyor
Sigaramın romatizma dumanları
Rakımı sarhoş ediyor nesir şiirlerin
Evet, ‘şiirlerin’ diyorum
Çünkü bunlar senin rezil eserlerin
Ne kadar övünsen azdır kendinle
Çünkü üstadı oldun hüzün dolu şiirlerin,
Kraliçesi günahsız kahpeciklerin...
Kalemini sana iade ediyorum,
Seni Allah’a havale...
Ben gidiyorum...

Rotterdam,08-09-2003