Kalemin Ümidi Şiiri - Ömer Tolgay

Kuşların düşleri
Buluştu sesinle
Nursena nerdesin
Kızım bir gelsene
Ne yapsak ne yazsak
Şiir gelmiyor ki
Bize yok yaşamak
Can bir değil iki
Şiirin müziği
Var ama yetmiyor
Az anlam da gerek
Şekille bitmiyor
Muhteva olmadan
Kifayet etmiyor
Yani ki şairler
sözle oyun değil,
şuurla iştigal
ederler de denir
yalnız olmamalı
lal olur o zaman
şair ne duyar ki
ne düşünür, yazar
bir ziya bekleyen
ne isimler var ne…
kaynaklar muhtemel
hatta bu kelime
biraz da komiktir
“vacip” denilmesi
Daha inceliktir
Raflarca kitaplar
Ve tozlu kapılar
Açılmaz ve eşik
Aşındırılmazsa
Boynu hep bükükçe
Beklemededirler
Ve bizim onları
Anlayamamaktan
Şikayet etmeye
Hakkımız var mıdır
Gayret etmedikçe
Oysa kültürümüz
O denli zengin ki
Yozlaşan kendimiz
Kendimizi temiz
Tezkiye edilmiş
Sayma cür’etiyle
Boy boy cümleleri
Dilimize sakız,
Pelesenk etmişiz
Ama dilden öte
Kalbe gidilmemiş
Ne ilim ne sanat
Kültür, medeniyet
Tarifi bile zor
Aramızda dağlar
Uçurumlar, yarlar
Ne anlaşılıyor
Tabii ki hem de
Anlatılamıyor
tam da bu noktada
bir isyan bayrağı
İlmin izzeti ve
aziz hatırası
sanatın değeri
-ama gerçek sanat-
sahip çıkılası
tutup ellerinden
kaldırıp ayağa
burca yükselmeyi
ümitle bekliyor
elden geldiğince
ne yapılacaksa
manzum ya da mensur
güfte veya beste
bir anka kuşunun
küllerinden doğup
canlanışı gibi
bulacak kendini
ümitsiz, konusuz
bir kalem bile burda
böyle bir mecraya
akarak geldiyse
yapacak çok iş var
yeter ki niyetlen
Allah’ın izniyle
Kalk, doğrul ve silkin
Bismillah, maşallah
İnşallah, inşallah…