Kalemin Ucundaki Sen

Bir hazan mevsiminde
Kaybettim seni
Sonra yıllarca aradım durdum kendimi
Herkesin birbirine benzediği bu şehirin
Tek Farkı sendin...

Gittiğinden günden  beri
Bir sadık köpek gibiydi yalnızlık
Bir an olsun bırakmadı peşimi...

Sensiz Dudaklarım gülerken
İçim ağladı hep
Bedeni çiçek açarken
Ruhu yaprak döken
Bir çelişkiydim ben...

Bir otobüs terminalinde
Veda etmiştin bana
El sallamıştım demirden yüreğine
Ve sonra buruk bir ayrılık yangını  Düşmüştü Yüreğime
İçimdeki yangının sebebi
Sen uzaklarda üşüme diye...

Yüreğimde suskun susuz
Bir çiçek yeşermişti
Bu çiçek bir cemreyi
Bir yağmur tanesini
Ve bir kelebeğin kanat çırpmasını 
Bekliyordu artık...

Sonbaharıydı Ömrümüzün
Sarıydı rengi ayrılığın
Uça dursun kuşlar
Başka bir gök yüzüne
Tuttum şiirler yazdım
Taştan kalbine
Sana yazdım yalnızlığımı
Ama sen hiç okumadın
Vakit varken sarıl
Tut ellerimden
Çek al beni delirten yalnızlığımdan...

Yıllar sonra tekrar
Yağan yağmurda
Tek kişilik bir hüzün
Yavaş yavaş dağılıyor bulutlar
Buğulu camlar ardında
Belirecek birazdan ay yüzün...

Sanki  şiirlerden  türkülerden
Süzülüp gelmiştin
Yüzünde dolunay
Göğsünde güneş
Avuçlarında yıldızlar
Saçlarında bir tutam gece
Ve
Dilinde Eski şarkılardan bir nağme...

Gözlerinde gözlerinde
Yine aynı bakış
Henüz keşfedilmemiş
Bir deniz kıyısı gibi ıssız
Sürülmemiş topraklar gibi münbit
Gidilmemiş bir coğrafya gibi bakir
Yine aynı gurur
Yine aynı kibir
Ve havanda  yine deli firtınalar
Yine karakış...

Oysa bir seslenseydin
Dağılacaktı içimdeki karanlık
Eriyecekti buzdan dağlar
Alnının çatısından vurulacaktı yalnızlık...

Yine bir otobüs terminalinde
Elllerim cebimde
Kala kaldım bir başıma...

Olmadı ...

Olsun...

Yalnız değilim ki artık 
Kalemim var,
Kalemin ucunda da sen...

                Şükrullah YAVUZER
                     29 Ekim 2020
                             Van