Kalemin İnlemeleri Şiiri - Keyfe Keder

Yüzyıllık şamdana bağdaş kuran mum,
Kafam gibi, karmakarışık masama gözlerini dikerken,
Kalem kağıda içini döküyordu:
Hey gidi günler hey!

Kalem:
-Gecenin sağır anlarında;
Bir mum ışığında yahut bir gaz lambasında,
Hasretimizin vuslatı, muştu olurdu geceye.
Dedi, gözyaşları kağıdın sinesine sızarken...

-Bazen askerdeki oğula,
Sıla özlemini dindirecek nameler sızardı,
Yüreğimden yüreğine.
Dedi, gözleri kağıdın gözlerinde kaybolurken...

-Bazen sevda olur, çiçek açardım üzerinde.
Aşıktan maşuka yol bulan gönül namelerini,
İlmek ilmek dokurdum bembeyaz göğsüne.
Dedi, elleri kağıdın ellerinde kenetlenirken...

-Bazen de Araf’ta kalmış mustağriplerin
Ruh iniltileri duyulurdu sayfalarında.
Beyni kemiren sorular çınlatırdım duvarlarında.
Dedi, ruhu kağıdın düşüncelerinde sabitlenirken...

Ey kağıt! Dedi, kalem.
‘Söz uçar yazı kalır.’ da göç eyledi, Öte’ler diyarına.
Ne ben artık eski benim, ne de sen eski sensin.
Bekleme artık beni, kavuşmamız mahşere kaldı.
Derinden bir of çekip, gecenin karanlığına karıştı.

KEYFE KEDER

18.02.2018 saat:17.13