Kalemimin Sensizliğe İsyanı

Yalnızlığımın çığlığıdır o duyduğun boğuk ses,
Gözyaşlarımın kararmaya yüz tutmuş parlaklığıdır o cılız ışık,
Ağarmamak için çaresizce çırpınan son saç telinin cılız vücududur o dokunduğun
Ve kurak bir toprağın yağmura isyanı misali
Kalemimin sensizliğe isyanıdır bu.

Bir sonbahar şarkısıdır bakışların düşerken yapraklarla,
Bir hercai menekşedir sensiz geçen baharlarda,
Bir çaresiz haykırış adını sayıklayan umutsuz dudaklarda
Sen benimle kalsaydın yenilmezdim bu zalim karanlıklara.

Resmini astım odamın baş köşesine
Sabahları seni izliyorum ve geceleri
Söyle, eski bir resim anlatır mı kimsesizliğimi
Ya da sensiz bir oda bana çaresizliğimi.

Gittiğinden beri memleket hasreti gibi içimde özlemin
Bilmem ki ne zaman bitecek bu apansız sürgün
Memleket havası gibi kokuna hasret ciğerlerim
Gel de nefessiz kalırcasına seni içime çekeyim.

Bilirim gelmeyeceksin, duymayacaksın yine sesimi
Sen gezerken mutluluğun yamaçlarında şen şakrak
Olan çaresizce Leylasını arayan bu zavallı Mecnuna olacak.
Bilirim gelmeyeceksin ama;
Yine de güzel şey gelebileceğin ihtimaliyle yaşamak,
Güzel şey yüzünü hala hatırlamak,
Ve güzel şey hala adına şiirler yazmak...

(13/02/2012- Ankara)