Kalemimi Satın Aldın Prenses

Kalemimi satın aldın prenses.
Seni gördükten sonra yazabilir miyim ben
Japonya’nın ‘gizli’ sorunlarını.
İleri geri konuşabilir miyim, atıp tutabilir miyim
Tanısınlar diye gerçek Japonya’yı.

Evsizleri yazabilir miyim, çirkin kentlerinizi,
Hepsi birbirine benzeyen gri kentlerinizi.
Hepsi ayrı zevksizlik örneği tren istasyonlarını,
Trenlerin önüne atlayan binlerce genci yaşlıyı.

Kalemimi satın aldın prenses.
Yazabilir miyim, parasızlıktan internet kafelerde sabahlayanları,
Dünya rekoru kıran intihar ve depresyon oranlarını,
Nüfusun üçte birinin yaşlı olduğunu.
Bak sen de ben de yaşlandık, konuştukça bu konuları.

Kalemimi satın aldın prenses.
Ücretli köleliği, yaşam pahalılığını,
Sokakların çevre düşmanlığını,
Yeşilin parklara hapsedilişini,
Ve buna ‘Japon mucizesi’ denildiğini,
Yazamam, yazamam, yazamam.

Kalemimi satın aldın prenses.
Bu nedenledir, sana, neyi yazmayacağımı yazışım.
Kalbimi de satın alsaydın,
Neyi yazacağımı yazacaktım.

Satılık kalem olmak, utanç verici;
Satılık kalemi olmak, gelir kapısı.
O zaman bırakalım kalemi, bir fırça ver sen bana.
Yazayım bu şiiri, sarışın bambulara.
Bırakayım onu ben Pasifik Okyanusu’na.
Bulur yolunu elbet o; ulaşır her gün gittiğin o tapınağa.

Kalemimi satın alma prenses.
Herşey senin, dükkan senin, lafı mı olur paranın.
Ama herşeyi al götür, bırak kalemimi.
Ne ise ninja için kılıcı,
Odur kalem benim için.
Tut bir ucundan birlikte yazalım.
Tepkisel olma prenses,
Herkes sevmek zorunda değil Japonya’yı.
Ama söz, senin hatrına,
Bal damlatacağım yazı kağıdına.

Kalemimi satın aldın prenses.
Onu da mı buldun satın alacak.
Tüketiciliğin dorukta olduğu ülkede
Başkacası da beklenemezdi.

Al ya da alma, sattım gitti.
Paran çıkışmadı, verdim gitti.
Yine beklerim seni dükkanıma,
Yakışıyor kalemim, parmaklarına.

Osaka, Japonya, 26 Ekim 2009

Kaynak: Gezgin, U.B. (2017). Okyanusa Açılacaklar İçin: Şiirler 2009 [For Those Who Will Sail Across Oceans: Poetry].