Kalemimi Kırdım 1

Kalemimi kırmıştım…
Sana dair, bir daha asla yazmayacaktım
Ama yapamadım…
Kırdığım kalemimde ki son mürekkep damlaları ile
Son defa yazmaya çalışacağım
Biliyorsun defalarca adressiz mektuplar gönderdim yüreğine
Dört duvar arasında ki küf kokulu gecelerde
Yıldızlara ulaşamayan ellerimi,
Ardın sıra lal olmuş dilimi,
Ağlamaktan kan çanağına dönmüş göz pınarlarımı sorguladım…

Her seferinde, zifiri karanlıklarda eli kolu bağlı yalanlarına
Rötar yaptı yüreğim, yinede göremedim doğrularını
Sayende ezber bozan oldum…
Defalarca ezberleyip bozduğum yeminlerin günahına sığındım
Bir yenisini ekleyip, özlem duymaktayım doğrularına
Dizlerim titrer, ağır bir yükün altına girmiş hamal gibi
Yarım bırakıp kalkamam, küf kokuları sinen mektubunun başından
Bu anlamsızlığı tarif de edemem…

Huzuruna çağırırsın her gün ısrarla, yarı yolda bırakırsın
Bense, ısrar ederim hala, tekrar tekrar
Kandırıldığım yanlışlarının huzursuz konuğu olmak için
Beklemeye koyulurum, umut ederek
Zaman ilerler
Akrep ile yelkovan arasında, titreyen mum ışığında
Geçip giden zamandır,
Istırabım büyük anlatamam…

Üzüntülerin çilekeş dergâhı olmuşum,
Kafam karmakarışık, keşmekeşliğin durağı sanki
İmkansızlıkları bana bıraktın
Küf kokulu dört duvar arasında, yaren ettin.
Çaresizliğimi indirdim tozlu laflardan,
Tozunu yutkunamam kabıma sığmaz çaresizliğim…

Mustafa Karaahmetoğlu
20.05.2013