Kalemimden Dökülenler Şiiri - Tuğba Uzüğ ...

Gerçeğin sızdığı bir derinlikteyim.
Güneşler yeşeriyorken içimde,
Zamansız, mekansız kökler salıyorum.
Saklı kaygılarını yıkarken yeryüzünün,
Gülümseyen bir çocuk kalbi taşıyorum.
Hayal kırıklıklarına şahlanıyor atlarım,
Hüzünleri coşkuya boğuyorum.
Yobaz, silik, başıboş duyguları derleyip topluyorum.
Isıtıyorum üşümüş masallarımı,
Kuş sesleriyle selamlıyorum kalabalıkları.
Eskiye şevkat gösterip yeniye kucak açıyorum.
Keskin virajlarda yavaşlıyor,
Düzlüklerde koşuyorum alabildiğine.
Öğretiyor yaşam biliyorum kendi diliyle
Ve bir hediye her nefes, her an...
Beni ben yapan herkese, herşeye
Şükran duyuyor ve bağrıma basıyorum.
Ne kırık hayaller engelliyor yenilerini,
Ne buruk bir duygu kör ediyor gözlerimi
İnadına özgür, yürekli yol alıyorum.
Bu kaçıncı hüsranlara alaycı bir gülümseme,
Vefadan yoksunlara vefalı bir serzenişle
Samimi ama kararlı kendime varıyorum.
Ardım sıra çiçekler ekiyorum bazen gözyaşlarımla suladığım
Her gecenin sonu sabaha varır biliyorum.
Beni ben yapan derde, neşeye selam vere vere
Yaşama rağmen değil, yaşamla akıyorum.
Çok şükür gönlümce yaşıyorum...