Hiç gelmeyeceksin sanmıştım tanıdık
Bu buğulu camların
Yosun tutmuş duvarların içinde bırakıverdin dedim
Buradaki bu kalabalıktan
Kirlenip solan ışıklardan
Artık al götür beni geldiğim yere istedim
Ben ilk tokadı yediğim gün hayattan
O gözyaşlarını bu uzun sensizliğe düşürdüm
Annem bile bakıyordu da gülerek uzaktan
Ben korkularımı işte o an edindim
Senin o sonsuz kudretini hissederek kanımda
Sana ve affediciliğine inanarak ruhumda
Yanlışa bile gitse gözlerim
En azından sen görürsün diye bildim
Tanrım
Ben doğarken değil
Görmezden gelirken sevgini
Ayrılıyordum senden aslında…
Kayıt Tarihi : 9.1.2010 23:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!