Kalemimde Arabesk Cümleler

Evdeyim
Mabedim dediğim evimde
Gece
Ve gecenin içinde yalnız yitik sesler var.
Bir de can çekişen anıların feryadı.
Kalemimde arabesk cümleler.
Nazlı nazlı kar taneleri uçuşuyor
Ve ben yine Ankara’ya öyle yakıştırıyorum ki kar tanelerini tıpkı Yılmaz hocanın dediği gibi.

Evdeyim
Düşünüyorum
Düşünüyorum da
Sanki imkânsızlığını, yalnızlığını, yanlışlarını, güçsüzlüğünü bir kez de benle sınamak için girdin hayatıma.
Defalarca ayrılıp defalarca bir araya gelmemiz de bu yüzdendi belki.

Üstelik biliyordun,
Biliyordun ki
Nerede bir sokak çocuğu yalnızlığı görsem, nerede düşmüş birinin elini görsem koşar giderim yalnızlığının ucundan tutmaya, ellerimi vermeye…
Bu yüzden her seferinde sesinde donup kalmış yalnızlığı çözmeye uzandım, yok sayarak kendi kalabalıklarımı ve beni kendimden bile ayırmalarını…

Hayatındaki koşullu sevgilere alışkın olmanın verdiği duyguyla hep “ bir şeyler iste benden ” diyen ya da “ benden umut yok ama sen bırak beni ki yine terk edilişime acınayım, acındırayım” diyen bakışlarınla karşılaştım çoğu kez…
Aşmaya çalıştım ama aşamadım bu bakışların ördüğü duvarlarını.
Sustum.
Hiçbir şey istemedim.
Seni sevmekten
Seni sevdiğim için kimsenin beni yargılamasını istememekten başka
Hiçbir şey istemedim…

Çaresizliğimle başa çıkamadığım, öfkelendiğim, kırıldığım, kızdığım anlarda da seni olduğun gibi görmemek için gözlerimi kapadım sana…
Hep yedek olduğumu,
Hep istediğin zaman gelip istediğin zaman gideceğin mola yerin olduğumu,
Hep gözden çıkarılan olduğumu görmemek için gözlerimi kapadım sana…

Sevdim ve sustum.

Sevgiliden öte “seçilmiş ailem, akrabamdan öte bir şeyim, dostum” olarak koydum hep hayatımın odağına seni… Ve hep hayatının odağında “seçilmiş ailen, akrabadan öte bir şeyin, dostun” olduğumu söyledin…
İnanmayı seçtim.
Oysa bunların hepsi benim bize yakıştırdığım kavramlarmış, en ufak sallantıda yere düşmeleri senin üstünde eğreti durmalarındanmış…

Hiç bir şey yetmedi sendeki duvarı aşmama…

Gece
Ankara’ya kar yağıyor
Bu gece artık gözlerimi açtım sana
Ve
Gözkapaklarımın arasına yalanları, ihanetleri, tutulmayan sözleri, havada uçuşan yeminleri, terk edilişleri yerleştirdim ki bir daha sana kapanmasın gözlerim…

Ve
Ben artık sana kızmıyorum
Sana öfkelenmiyorum
Sendeki duvarı aşmaya çalışmıyorum
Yalnızca seni anlıyorum…
Anlıyorum ve
Anlamak çok acı verse de,
Bu gece seçilmiş aileme, akrabadan öte bir şeyime, dostuma veda ederek hayatımdan çıkarmak pahasına seni anlıyorum…

Bu gece
Yalnızca seni ANLIYORUM…

Sevtap Özkahraman
(14/12/2008- Ankara)