Kalemim Ve Hikayem Şiiri - Hasan Can

Kalemim elimden hiç düşmüyor,
Boş satırları doldururken dile geliyor,
Ve beraber içimizi döküyoruz kağıt parçalarına.
Öyle dolu bir hikaye ki içimdeki,
Yazarken mürekkepler saçılıyor etrafa,
Sanki benimle beraber kalemimde gözyaşı döküyor.
Bazen düşünüyorum da,
Kalemimi elime hiç almasaydım diyorum,
Bütün duygularıma ortak etmeseydim diyorum.
Bu zavallı yaşantım korkutuyor ve uykularım bölünüyor.
Ağlamak içten bile değil,
Hatta haykırırcasına ağlamak,
Bütün biriktirdiklerimi boşaltmak.

Her satırın sonunda acılar yeniden başlıyor,
Herşey yeniden birikiyor içimde.
Elimde birde silgim olsa diyorum kendi kendime,
Hiç değilse kalemim dışa vurduklarını silerdi.
Nasıl benim her satır sonunda acılarım yeniden başlıyorsa,
Onun hikayesi başladığı gibi son bulurdu...

İçimdeki öyle bir nefret ki,
Yağmur misali yağdıkça çoğalıyor,
Nefret ederken bile içim acı çekiyor.

Ve gecenin sessiz karanlığında,
Bir hikaye daha alevleniyor.
Anlatıldı ve sonuna gelindi,
Yani yeniden başladı,
Hiç bitmeyecek gibi.

Benim hikayem ne zaman biter bilmiyorum,
Anlatıyorum sadece ve anlattıkça,
Yeni ağlayışlar oluşuyor göz bebeklerimde.
Ne kadar anlatırsam o kadar artacak,
Eğer bir gece karanlığında biterse hikayem,
Kalemim elimden düşmüş olacak...