Kalemim Küskün Bana Şiiri - Mecit Aktürk

Ardımda yitik düşler, dilimde dinmeyen âh
Kış adımı andıkça, kar kapımı tıklıyor
Bahtımda çatık kaşlar; akrepler hayli küstah
Yelkovan hızlandıkça ömrümü tırtıklıyor

Serimdeki o bir çift fersiz zâra müptela
Aynamdaki enkaza alışamadı hâlâ
Saat sabrı beş geçe sele saniye kala
Yanağım ıslandıkça mendilimi yokluyor

Haz diye sakladığım sıkışmış kalmış anda
Göğüme küs güneşin bir tek gölgesi tanda
Duygulara mesken o yorgun atan vatanda
Can hüzüne kandıkça dil dünü sayıklıyor

Melül mahzun bırakmaz diyerek bu garibi
Ne zaman yaz dilensem boştu kaderin cebi
Kalbimdeki kırk kırık sanki yetmezmiş gibi
Dermana uzandıkça derdime dert ekliyor

Kalan son umut çıram verdikçe nurdan fire
Gün doğdu gam yurduma, karanlığa, zifire
Sadece kader değil bahtım bile habire
Güldürecek sandıkça gülmeyi yasaklıyor

Belli ki bu zamanda her kim ki sessiz ve saf
Ne neşe beklemeli, kaderden ne de insaf
Sadece bu dem değil kalem dahi bir tuhaf
Kahrımdan usandıkça sırrımı açıklıyor

Yanılıp her ne zaman teveccüh etse ilham
Haber alan bilir ki tavan yapacak dram
O yüzden divit küskün mürekkep bana haram
Hâlimden utandıkça dudağım uçukluyor