Kalemim Kırık... Şiiri - Kamil Korgan

Uzun sürecek bu ders, uzun...
Dışarıda uzak durduğum bin çığlık,
İçeride yığın yığın kavramlar
Bastırmış feryadını tozun...
Yanım, önüm, arkam yoldaşlarım;
Kiminde oyuncak bir silahtır yürek,
Kiminde patlamamış bir bomba...
Hava sıfırın altında bilmem kaç,
Hafif karanlık ve karnım yine aç.
Sınıf dolu;
İki sıra ötemde, bahtım ile kayıp kaderim,
Ortasında kalmış
Köyden gelmiş bir çocuk gibi utangaç yüreğim.
En köşede yaslı umutlarım - sazsız, sözsüz bir düğün-
Çünkü gelmemiş neşem bugün.
Yalnızlık yanımda; iğnelemiş eteğine beni,
Düşüncelerim duvar dibinde; tek ayak üstünde cezalı.
Geçmişim ön sırada ders alıyor kendinden,
İkbalim hastaymış - gelir mi gelmez mi bilmem.
Tahtada o bildik yaşamların dipsizliğini
Anlatan masallar,
Gözlerimde çocuksu şaşkınlıklar...
Ellerim yılgın,
Yarım sevdaları sığdırıyor karalanmış sırama.
Duvardaki takvimin yaprakları hep aynı tarihli,
Olsun, günün önemi de yok hani...
Çocukluğum şikayette; ağlıyor Tanrının yanında,
Çünkü oyunlarım atıldı sınıftan – ki yaramazdılar da.
Askıda, karanlık çökünce alacağım günahlarım,
Geçmişe yakın oturuyor küçücük sevaplarım.
Üstümde çok eskiden kalma yamalı bir siyahlık,
Aklımda kalmış sadece sevdiğimden ayrılık.
Hayallerim tahtadaki masalda olmuş figüran,
Emeklerim çalışıyor, iki çocuk babası,
Yarın da gelmeyecekmiş kutlamak için 1 Mayıs’ı...
Sevdam mı? Sonradan duydum, kocaya kaçmış...
Sınıf dolu,
Ama sadece beni yazmış melekler tahtaya,
Üstüne üç çarpı da koymuşlar hemen yanına.
Demek ki uslanmamışım; düşmüşüm yine suça.
Şeytan arkamda,
Nefsime üflüyor içindeki rahatlığı,
Oysa ki suçlu o ve yandaşları...
Sonra da kader diyor – bilmem ki ne kadar haklı.
Yoklama yapılıyor, buradayım ne yazık!
Notlarım sorulmasın – kırık,
Şans ya, her sınavda kalemin ucu kırık(!) .
Belli ki tekrarını yaşayacağım bu dersin,
Geçmem mümkün değilmiş bu sınıfı.
Burası bilin ki kesin,
Çünkü ‘umutsuz bir vaka’ diyormuş bana Tanrı...