Kalemim Kağıdım Şiiri - Zennehar Yılmaz

Çok zamandır küskün sanki yüreğim kalemime Derdini dökmekten mi korkar yoksa anlatımlar eksik olur diye mi bilinmez Şaşkınlık var gözlerimde yüreğimdeki eziklikler kaybolmuyor malulen kayıp sevgiler Arayışsız gözlerdeki tebessümler Var oldukça yokluklar çoğalıyor sanki inişe geçiyorum Acıyı gömecek köşe bulamaz oldum sanki Her nida bir imtihan sanki notlar düştükçe düşer Alçıya aldım kalbimi sevmekten yetkisiz Ehemmiyetle konduruyorum sanki çiseleri yanağıma zamansız Tümceler vardı şimdi eksilerle savaştayım Neredesin ey vefası dağları delenler tükettiğim neyde hazan mı yoksa bahar mı? Hani yerlerden topladığımız kiremit parçalarını dizip çorabımıza yaprak tepip domino oynadığımız zamanlar… Hatırı yok artık sanki tükenişin geçmişin sarmalıyor mu artık eskilerin hüsranı Belli belirsiz düşündüğümüz geçen bin bir anıları Kopuyor sanki parça, parça içimizden bir şeyler Bu kadar mı erozyona uğratmışım yüreğimdeki yalın kalmış sevda bayırlarını İmtiyaz etmediğin bakışları sevgiyi umudu korkak gibi sakındın düşlerimden Kendime böldüğüm lokmayla doyurdum gözyaşımla susuzluğunu giderdiğim O yoklukta varlığa boğduğum o ben yok artık kayıp kalemim kâğıdım Yazmaktan korkan, karalanmaktan sakınan, içimde soluksuz kalıp boğulan cümleleri siliyor sindiriyorum…