Kalemim II. Şiiri - Mehmet Yılmaz

Birak yazsin Kalemim.
Dokunma Kelimelerime
Dokunma Ellerime,
Sen dökme gözyaslarini.
Sen Aglama
Birak Ben Aglarim.
Sen Sus, tek Kelime söyleme bana.
Dedim ya Gülüm Susmak Care Gibi Gelir Insana.
Haydi Geldi O an Sus.
Birak yazsin kalemim...

Sen sevme,ne de tut ellerimi,
Bakma gözlerimin icine,
Ben bakarim, sen gözünü kapasanda ben görürüm.
Bak karanliga aydinlik saciyor sana.
Icinde parildayan benim aslinda.
yalan icinde tek dogru.
Demistim ya Gülüm:Sevgi bende askini giy gir yüregime.
Nerdesin güzel gözlüm?
Yoklugun hic bu kadar acitmadi yüregimi.
Ama dur!
Birak, birak biraz daha yazsin kalemim.

Ne olur bakma arkana
Görme beni,her defa baktiginda hüzün vuruyor gönlüme.
Her defasinda gene yenik düsüyorum.
Gene agliyorum,
Bu sevda gemisinde hep kiyilara vuran benim.
Git simdi, git daha fazla yakma yüregimi.
Olmam gereken bu.
Icimde olan O koca yokluk icinde bir yokluk.
Hadi ileriye bak, saclarini savur rüzgarda.
Dönme dedim ne olursun dönme,
Birak, birakta yazsin kalemim bir gidisin öyküsünü...