Kalemim Bitmek Üzere Şiiri - Turgay Kaygı

kalemim bitmek üzere!
ve sanırım az sonra
ağlayacağım

biteceği yere kadar yazıp
ardından
tükenen kalemimin
yasını tutacağım

siyahı severim ben
çok hem de
bir ara
bir daha
hiç sevemeyeceğim sandım
siyahı
bir çift
kahve
rengi gözde
gördüğümü
geleceğim
sandım
ve
öleceğim sandım
çözene kadar
bu kördüğümü
şimdi
kadehimi
‘sokakta bas bas bağıran
serserinin şerefine’
kaldırıyorum...
ve
artık
ne yaşaran gözlerime
ne de aynadaki
mütecaviz bakışlara
aldırıyorum...

kalemim bitmek üzere!
bir yerlerde kaynayan
kazanımın fokurtusu
geliyor kulağıma;
duyabiliyorum...

elimden ne gelir? ;
maymundan türemiş olma fikrine
katılmasam bile
“şu anda çağırıyor olsalar;
Nuh’un gemisine,
‘ben gelmiyorum! ’
derdim! ”
diyebiliyorum...

kalemim bitmek üzere!
boşaldıkça
göz yaşlarımla doluyor kadehim;
bu kadeh de
‘fırtınalı gecelerde
kahır yüklü gemilerime
koynunu açan
müşfik limanların’ şerefine!

dostlardan bahsederken
hiç gelmeyecekmiş gibi
ne kadehin
ne şişenin dibi
ve
hiç bitmeyecekmiş gibi
mürekkebi
kalemimin...

kalemim bitmek üzere!
derken!
“sigara dumanı çıksın! ”
diye
açtığım pencereden
‘umut’;
hastasının ayağına gelen
doktor misali
bir anda
süzülüp
girebiliyor...
ve
kafiye denen
uğursuz rüzgar
silebiliyor
yaşını
gözlerimin...

izin verirseniz
‘gittiği yerde
dönmeyi düşünmeyenlere’
kaldıracağım kadehimi;

‘bittiği yerde
yeniden başlayanların’
şerefine! ..

kalemim bitmek......

(inegöl, 26.12.2002)